Het lijkt wel een koopje, spaar ongeveer een ton aan euro’s bijeen, ga naar een of ander academisch medisch centrum en laat je longen even goed volpompen met longkanker. Daarvoor moet je overigens ook nog wat andere handelingen verrichten. Tijdens feestjes moet je buiten in de kou staan, ook als het regent. Je moet bereid zijn om ongeveer veertig jaar uit je bek te stinken, alsmede je kleding en je haar. Daarbij moet jij je willen laten behandelen als een paria in de maatschappij. Oh, en ik vergeet haast een klein dingetje: voorkeur voor een slechte conditie is toch wel een dikke pre.

We schrijven 1980. Zimbabwe. Mudada wordt geboren in een plaggenhut bij een alleenstaande moeder. Op dat moment komt ook Mugabe door zware intimidaties aan de macht. Mudada groeit op in een wereld van onderdrukking en armoede. Mudada weet niet beter dan dat hij altijd in armoede zal leven, tot het moment dat hij eindelijk een baantje krijgt bij de plaatselijke bierbrouwerij waar ze bier, in de volksmond chibuku, produceren. Door hard werken, wat op zich best opmerkelijk is voor een Zimbabwaan, weet hij zich omhoog te werken tot voorman. Mudada krijgt veel aanzien in zijn dorp en verovert daardoor het mooiste meisje van het dorp. Chipo is haar naam.

Zondag werd ik overspoeld door berichten uit de media: zorgverzekeraar Menzis is barbaars, hardvochtig en het is een stelletje klootzakken. Logischerwijs rijst bij mij direct de vraag: waarom is het een stelletje klootzakken? Als ik de gelezen artikelen moet geloven, is het omdat zij vooralsnog een experimentele behandeling tegen clusterhoofdpijn weigeren te vergoeden voor ene Andrea.

Andrea is jong, nog maar vijfentwintig lentes jong. En Andrea is mooi, erg mooi. Een sexy zwart-witfoto van de jonge wulpse dame prijkt boven het artikel van Geen Stijl, waarbij in het artikel wordt gesproken over hoe erg de aandoening is voor zo’n lekker wijf. En hoe Menzis haar tot zelfmoord drijft. Dus, geef geld! Zodat zij haar, nog experimentele, operatie kan betalen. Want, zo stelt Geen Stijl, zo’n vamp willen we toch nog niet kwijt?

De lezers die mij al vanaf het begin van mijn schrijverij bij FOK! volgen, weten dat ik vorig jaar een nogal ongenuanceerd stuk heb geschreven over Gaypride. Waarbij ik onomwonden uitlegde waarom ik Gaypride belachelijk vond. Deze mening ben ik overigens nog steeds toegedaan. Nog steeds vind ik het totale idioterie dat mannen en vrouwen op een boot staan te hossen en leuzen scanderen over gelijke rechten voor homo’s, lesbo’s, swingers en zij die twijfelen.  Helemaal omdat ze deze rechten allang hebben vergaard. Daarbij, hoe kun je vragen om gelijkheid, als je jezelf totaal buiten de maatschappij plaatst? Wanneer je als een malle pietje op die boot staat en jezelf te kijk zet voor duizenden aapjeskijkers, ben je niet echt een spiegelbeeld van de gemiddelde maatschappelijke norm.

In de spiegel ziet hij, zijn tegenwoordig kale, evenbeeld. Hij moet toegeven, het is lang niet meer wat het ooit was. Waar was dat wasbordje toch gebleven? Die ooit zo mooie zongebruinde huid, met donkerblond kroelend borsthaar was tegenwoordig een witte ietwat vatsige bast met wit vlassig haar. In niets leek hij meer op die mooie aantrekkelijke stripper. Vroeger stripte hij voor zijn inkomen, in zijn gescheurde jeans met bouwvakkers blouse stond hij op het podium, wiegend en draaiend met zijn heupen maakte hij de dames helemaal gek. Hij zag er uit als een geile boer, hij had duizenden brieven gehad als hij in die tijd mee had gedaan aan “Boer Zoekt Vrouw”. Maar helaas, destijds was hij niet echt een boer, en het programma bestond nog niet. Nu jaren later na zijn succes, woont hij alleen, drie hoog achter. Het enige wat hij nog over heeft uit die tijd is de blauwgroene string, welke hij altijd aanhad onder zijn gescheurde jeans. De dames in de club stopten daar altijd de geldbriefjes in. Het liefst deden ze dat aan de voorkant, zodat ze even konden voelen of die enorme grote bobbel wel echt was. Het was echt, maar daar beleefde hij nooit plezier aan, tegen de tijd dat zijn lul vol was gepompt met bloed, liep het leeg bij zijn hersenen. Klaarkomen, was voor hem nooit mogelijk geweest.